قواعد رفتاری در فرهنگ انگلیسی زبان ها
این مقاله در مورد قواعد رفتاری در فرهنگ انگلیسی زبان ها مانند اظهار محبت کردن به صورت عمومی، تماس های فیزیکی، نزدیک شدن به دیگران می باشد. برخی از این حرکات ممکن است کسانی که از کشورهای دیگر به این کشورها آمده اند را سردرگم کند.
دست دادن در کشورهای انگلیسی زبان
در کشورهایی که دست دادن امری نرمال محسوب می شود، الگوی کلی به این شکل است که مردمی که دور از هم زندگی می کنند و در مناطق روستایی ساکن هستند، هنگام دست دادن بدن های شان کمی بیشتر از هم فاصله دارد. این به آن معناست که شما برای دست دادن؛ باید بازوی خود را به سمت فردی که با وی دست می دهید کشیده و بدن خود را کمی به سمت او خم کنید. این الگو نیز تا حدودی در انگلستان صحیح است، اما در کشورهای انگلیسی زبان حتی مردمی که در شهرهای بزرگ زندگی می کنند، هنگام دست دادن، بدن هایشان از هم فاصله بیشتری دارد و برای دست دادن کمی بدن خود را به جلو متمایل می کنند.
به جز زمانی که از دیدن فردی هیجان زده و احساساتی می شوید، دست دادن در حالت های عادی در انگلیس باید کوتاه باشد، به طوری که معمولاً دست ها سه بار بالا و پایین می رود. زمان هایی وجود دارد که دست دادن را می توان کوتاه تر انجام داد و فقط یک بار دست ها بالا و پایین می رود، برای مثال وقتی که شما گروه زیادی از افراد را می بینید که باید با همه شان دست بدهید و یا زمانی که بعد از تمام شدن جلسه ای دوباره در انتها دست می دهید. به طور کلی خیلی کوتاه شدن دست دادن بهتر از خیلی طولانی شدن آن می باشد. در حقیقت، دست دادن به مدت طولانی و یا بیش از حد بالا و پایین بردن دست ها، نشان دهنده عدم مهارت های اجتماعی است که در کشورهای انگلیسی زبان در شخصیت های کمدی استفاده می شود.
قدرت دست دادن از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ هم دست دادن بسیار محکم و هم دست دادن خیلی ضعیف جنبه ی منفی دارد. برای مثال، نحوه ی دست دادن امریکایی ها برای انگلیسی ها بسیار محکم تلقی می شود و گاهی اوقات این حرکت را به پای خشونت و جاه طلبی امریکایی ها می گذارند.
در انگلیس هنگام دست دادن؛ به جز دست راست از هر تماس فیزیکی دیگری اجتناب می کنند، برای مثال دست چپ اصلاً استفاده نمی شود. همچنین در آغوش گرفتن هم زمان خیلی به ندرت اتفاق می افتد. در کشورهای انگلیسی زبان، گرفتن ساعد شخص دیگر هنگام دست دادن معمولاً به این معنی است که: ” دیدار شما برای من واقعاً مایه ی افتخار است ” یا ” من همیشه مدیون شما هستم ” و تنها به زمانی اختصاص دارد که شخصی را ملاقات کنید که نقشی مانند قهرمان زندگی شما داشته است.
دست زدن به شانه افراد هنگام دست دادن؛ به نوعی معنای تسلی دادن بعد از یک اتفاق خیلی تلخ است و مثلاً می تواند به این معنا باشد: ” آیا بعد از دست دادن همسرتان؛ بهتر شده اید؟ ” از این رو این حرکت هم به ندرت اتفاق می افتد. برای اکثر مردم کشورهای انگلیسی زبان تماس اضافه هنگام دست دادن (که برخی امریکایی ها انجام می دهند) بدترین چیز ممکن است، چرا که تماس های فیزیکی اضافی برای مردم انگلستان آزار دهنده است و آنها این طور فکر می کنند که نشان دادن شور و هیجان بیش از حد، زمانی که با موقعیت فعلی / یا احساسات واقعی تان سنخیتی ندارد؛ می تواند ریاکارانه باشد.
دقت کنید نگه داشتن دست فرد مقابل هنگام دست دادن با هر دو دست؛ نه در امریکا و نه در انگلستان انجام نمی شود.
مردم کشورهای انگلیسی زبان معمولاً زمانی به دست دادن تمایل نشان می دهند که فردی را برای بار اول ببینند و با وی آشنا بشوند که دست دادن معمولاً با جمله ” از آشنایی شما خوشوقتم ” همراه می شود. یا این که فردی را برای مدت طولانی ندیده باشند که با جمله ی “از دیدن دوباره شما خوشحال شدم ” همراه می شود؛ اما برای دیدار روز بعد؛ بالا بردن ابروهایتان و کف دست راست برای گفتن ” سلام ” کفایت می کند. همچنین در موقعیت های خیلی غیر رسمی و/ یا زمانی که تعداد زیادی از افراد را ملاقات می کنند، دست دادن را زیاده روی و/یا اتلاف وقت می دانند.
مردم همچنین زمانی که خرید و فروش و معامله ای انجام می دهند نیز با یکدیگر دست می دهند (درحالی که می گویند: عالی است، من هم موافقم)؛ و این نوع ملاقات های موفقیت آمیز معمولاً با جملاتی مانند ” متشکرم، معامله ی بسیار سازنده ای بود ” به پایان می رسد. برخی از افراد معمولاً هنگام خداحافظی دست می دهند.
به طور خلاصه، اشتباهات معمول که ممکن است حین دست دادن با کشورهای انگلیسی زبانیی ها مرتکب شوید در ادامه لیست کرده ایم؛ در واقع موقعیت هایی که با انجام آنها دید منفی در مخاطب تان ایجاد می کنید:
- دست دادن خیلی ضعیف و آرام
- نگه دشتن دست افراد یا شانه آنها با دست چپ تان در هنگام دست دادن
- دست دادن به مدت خیلی طولانی
- دست طرف مقابل را بیش از حد بالا و پایین بردن
- دست دادن با قدرت بیش از حد
- دست دادن با دست چپ
- نزدیک شدن بیش از حد به فردی که با وی دست می دهید
- تکان دادن دست افراد به روش غیر معمول
نمایش فیزیکی محبت در کشورهای انگلیسی زبان
انگلیسی زبان ها به مردمی سرد، بی احساس و درونگرا معروف هستند، از این رو وقتی خارجی ها در خیابان های لندن می بینند که دو نفر دست هم را گرفته اند، هم را در آغوش گرفته اند، یک دیگر را می بوسند و … تعجب می کنند. در برخی موارد ابراز محبت زوج ها ممکن است از این مرحله فراتر برود و در گوشه ای از خیابان؛ کلاب ها و … مشاهده شوند (اگر چه این کار معمولاً از جوانان بی تجربه و مست ها سر می زند و به طور کلی ممنوع است)
هرچند در حالت معمول، این که در مکان های عمومی هنگام سلام و خداحافظی همسرتان را ببوسید؛ دست هم را بگیرید، یا هنگامی که کنار هم نشسته اید دست در شانه هم بیندازید معمولاً از طرف مردم نادیده گرفته می شود و عادی است. البته این نوع ابراز علاقه بین دو هم جنس ممکن است در شهرهای کوچک و حومه ی شهرها توجه دیگران را به خود جلب کند.
گرفتن دست دیگران در کشورهای انگلیسی زبان
تمام ابراز علاقه های فیزیکی که ذکر شد، از جمله گرفتن دست فرد مقابل، در کشورهای انگلیسی زبان فقط به همسر/ نامزد/ دوست دختر/دوست پسرتان محدود می شود. به جز این موارد؛ تنها زمانی یک فرد در انگلستان دست کسی را می گیرد که او بچه ی کوچکی باشد. در حالی که در بقیه کشورها ممکن است افراد یک خانواده یا دوستان در حین قدم زدن؛ دست یا بازوی یکدیگر را بگیرند. در کشورهای انگلیسی زبان مورد استثناء دیگر زمانی است که با سالمندان یا افرادی که مشکل بینایی و حرکتی دارند، مواجه شویم. در این حالت می توان دست وی را گرفت و تا مسیری به او کمک کرد.
بوسیدن در کشورهای انگلیسی زبان
همان طور که پیش تر ذکر کردیم، بوسیدن همسرتان در مکان های عمومی بسیار رایج و عادی است، به خصوص هنگام سلام کردن و خداحافظی. به ویژه اگر در محیطی باشید که کسی را نمی شناسید؛ بوسه و نوازش را می توانید کمی طولانی تر انجام بدهید؛ بدون این که تحت قضاوت و بد رفتاری قرار بگیرید.
مردم به غیر از همسر و شریک زندگی شان، معمولاً کسی را نمی بوسند. مگر این که بچه های کوچک را ملاقات کنند که در آن صورت گونه ی بچه ها را می بوسند. اعضای یک خانواده نیز ممکن است وقتی بعد از مدت ها یکدیگر را می بییند، هم را در آغوش گرفته و ببوسند (یک بوسه ی روی گونه). بوسیدن دو گونه (که تقریباً در کل دنیا انجام می شود) در کشورهای انگلیسی زبان خیلی معمول نیست و به گروه خاصی از افراد مانند گروه های دوستان، گروه هایی که پیرو مد های خاصی هستند محدود می شود.
در آغوش گرفتن در کشورهای انگلیسی زبان
یک آغوش محکم و با قدرت را برای کسانی به کار می برند که در موقعیت های خاصی هستند؛ مثلاً فردی که از خطر نجات یافته است، یا فردی که ممکن است دیگر او را نبینند؛ بنابراین بیشتر آغوش گرفتن های مردم در کشورهای انگلیسی زبان بسیار کوتاه و آرام انجام می شود؛ معمولاً دست هایتان را پشت فرد می گذارید و جلوی بدنتان با فرد مقابل برخوردی ندارد. معمولاً وقتی خارجی ها این نوع آغوش های کشورهای انگلیسی زبانی را می بینند این طور حس می کنند که احساسی بین این دو نفر وجود ندارد؛ اما در بیشتر موارد اشتباه می کنند.
تماس فیزیکی در انگلستان
به جز دست دادن با افراد دیگر در هنگام ملاقات با آنها؛ قانون عمومی کشورهای انگلیسی زبان در مورد غریبه ها به این صورت است:” از تماس فیزیکی جداً خودداری کنید “. این قانون حتی از قانون صحبت نکردن با غریبه ها نیز در کشورهای انگلیسی زبان پررنگ تر است. مثال واضحی از این مورد، در قطارهای درون شهری است که هنگام سوار و پیاده شدن از قطار هر نوع برخورد با دیگر افراد (که ممکن است مجبورشوید به آنها برخورد کنید) تابو محسوب می شود و می تواند یک رفتار تهاجمی تلقی شود یا حتی واکنش خشونت آمیزی به دنبال داشته باشد. در مقابل باید (خیلی) معذرت خواهی کنید و بپرسید: ” می توانم رد شوم؟”. البته بهتر است صبر کنید تا قطار بعدی بیاید.
به جز دست دادن، یا در آغوش گرفتن دیگران به صورتی که شرح داده شد و قرار دادن دست روی شانه ی کسی، بین دانشجوها نیز ترجیحاً نباید تماس فیزیکی دیگری برقرار شود. دست زدن به پشت دیگران؛ همیشه می تواند به عنوان آزار جنسی مورد شکایت و پیگرد قرار بگیرد و اصلاً مهم نیست که این کار را یک مرد با یک زن انجام بدهد و یا هر کس دیگری. در واقع حتی زمانی که می خواهید به شخصی که زمین خورده است کمک کنید تا برخیزد باید خیلی مراقب باشید چون ممکن است از رفتارتان به نوعی آزار جنسی برداشت شود.
تنها وضعیتی که برخوردهای فیزیکی می تواند عادی باشد، در ورزش های گروهی است. برای مثال در راگبی، ضربه زدن به پشت دیگران امری کاملاً طبیعی است. این حرکت به صورت موقعیتی می تواند به مکان هایی که تعداد زیادی از افراد آنجا ورزش می کنند؛ گسترش یابد؛ بنابراین در محیط های کاری و بسته و به فرهنگی که در آن محیط هستید؛ محدودیت های تماس فیزیکی می تواند تغییر بکند.
نشستن در قطار
هنگامی که نشسته اید به فرد کناری خود نباید ضربه ای وارد کنید، هنگام روزنامه خواندن مراقب باشید که روزنامه تان با وی برخورد نکند، به هیچ عنوان روی شانه ی وی نباید به خواب بروید. خودتان را روی صندلی پهن نکنید و فضاهای خالی بین دو صندلی را پر نکنید. همچنین اگر صندلی های خالی وجود دارد نباید روی آن صندلی بنشینید که کسی در صندلی کناری نشسته است. با این حال ایستادن، برای اجتناب از نشستن کنار کسی که صندلی بغل آن خالی است نیز توهین محسوب می شود. به ویژه اگر از نشستن کنار فردی معلول، یا اقلیت های قومی خودداری کنید.
همچنین وقتی کنار کسی نشسته اید نباید به محض خالی شدن صندلی های دیگر، به سمت آنها حرکت کنید چرا که این حرکت هم می تواند توهین محسوب بشود. البته زمانی که تقریباً کل قطار خالی است، نشستن کنار دیگران ممکن است کمی عجیب و نوعی پیشروی جنسی تلقی شود.
نحوه ایستادن و نشستن
با این که والدین و معلمان ما همیشه به ما گفته اند که باید صاف بایستیم و صاف بنشینیم و امریکایی ها برای قوز کردن همواره مورد انتقاد بوده اند، سبک ایستادن و نشستن مدرن در کشورهای انگلیسی زبانیی ها دچار تغییر شده است؛ اما قرار دادن دست در جیب ها، نشستن با پشت خیلی خم شده، نشستن روی لبه ی میز هنگامی که در حال ارائه دادن هستید، قرار دادن یک پا جلوی پای دیگر به صورتی که بدن تان به یک سمت خم بشود؛ در کشورهای انگلیسی زبان خیلی نادر است.
تماس چشمی
در این کشورها از تماس چشمی و تماس های چشمی بیش از حد طولانی، اجتناب می شود. در مقایسه با بسیاری از نقاط آسیا که انتظار می رود هنگام عذرخواهی، فرد سرش را پایین انداخته و از تماس چشمی اجتناب کند؛ در کشورهای انگلیسی زبان باید هنگام عذر خواهی تماس چشمی برقرار شود. حتی اگر دانش آموزی سرش را پایین بیندازد؛ ممکن است با واکنش منفی معلم و این جمله رو به رو شود: ” وقتی با تو حرف می زنم؛ به من نگاه کن!”. البته تماس های چشمی طولانی تر از معمول می تواند خصمانه باشد و یا نوعی پیشنهاد سکسی برداشت بشود. البته بسیاری از کشورهای انگلیسی زبانیی ها ممکن است تحت تأثیر جذابیت مردم اروپای جنوبی قرار بگیرند؛ چرا که ایتالیایی ها و کشورهای همسایه شان از تماس چشمی معمول (و نه خیلی کوتاه) استفاده می کنند که جذاب به نظر می سد.
